Oproep voor hartverscheurende verhalen!
Heb je, na een breuk in je relatie, liefdespijn?
Schrijf je verhaal op en e-mail het naar roelvduijn@planet.nl Wij plaatsen je verhaal, als je wilt onder pseudoniem, graag en gratis in deze site! Je weet, opschrijven is beter worden. Maak het voor jezelf zo lang en precies als de vloed van je tranen.
De Prins
van een vrouw met spijt van internet
De “prins op het witte paard” bleek zwak, zonder ruggengraat, een meester in liegen, bedriegen, draaien en manipuleren. Ik ben niet trots op dit verhaal en ik kreeg wat ik verdiende.
Dit is het verhaal van een vrouw van 52 die door deze relatie met beide benen op aarde kwam. Heb ik liefdesverdriet, vraag ik me af. Nee moet ik daarop antwoorden. Meer verdriet om het verlies van wat ik dacht te hebben of beter gezegd het verlies van een sprookje waar ik een halve eeuw naar zocht en wat nu blijkt nooit te hebben bestaan. Zoals mijn moeder verleden week nog tegen me zei en waar ik dagen om heb moeten glimlachen: “Meid als je nog steeds je droomprins zoekt, de Efteling is weer open en alleen daar leven ze nog”. Geweldig !
Ik was 45, bijna 20 jaar getrouwd en internet was in opkomst. Snel op de kabel dus. Ik vond dat ik een saai huwelijk had, een saai bestaan, sexloos en voorspelbaar, och iedereen kent die gevoelens. Op internet leerde ik een man kennen en al snel spraken we af elkaar te ontmoeten. In de stromende regen stond ik die avond in een bushokje te wachten. Hij zou rijden in een rode auto. Eerlijkheid gebied me te vertellen dat toen ik hem zag uitstappen, ik het liefst heel hard weg had willen lopen en had ik toen maar naar die innerlijke stem geluisterd. Ik vond hem eng, week …..
Ik liep dus niet weg en na die ontmoeting begonnen we elke dag druk met elkaar te communiceren. Via de telefoon, via internet ….. Hij was een ware woordkunstenaar, volgens mij wist hij precies wat ik wilde horen. Ik was zijn prinses, zijn meissie, zijn alles.
We kregen een relatie, belazerden onze partners en gingen na een aantal maanden zelfs zover dat we de weekenden samen doorbrachten in een smoezelig hotelletje. Onze partners en kinderen in vertwijfeling achterlatend.
Ik besloot al vrij snel te scheiden omdat ik deze situatie niet eerlijk vond. De prins zou dat ook doen …. Ik huurde toen een klein bovenhuisje zodat wij ons eigen paradijs hadden. Hij bleef voorlopig gewoon thuis wonen. Zijn scheiding liet erg lang op zich wachten en was erg problematisch. Slechte advocaat, je weet het wel …..
Hij ging hij op vakantie, met zijn vrouw en kinderen met de rotsmoes dat hij ze dan zou vertellen dat hij voor mij zou kiezen. Ik was ons nieuwe paradijsje aan het behangen en inrichten. Nou ja mijn huisje waarvan ik de huur betaalde en die ik moest zien in te richten. De prins kwam na de vakantie even kijken hoe ik het deed en of hij nog ergens een spijker in de muur kon slaan voor me. Jammer genoeg was het er niet van gekomen met zijn gezin te spreken over ons …..
Ik kan het me allemaal niet precies meer herinneren wat er allemaal gebeurde maar het eerste jaar verhuisde hij van mij naar haar en weer terug. En van elke twee zinnen die hij zei was er een gelogen. De prins kon niet kiezen, hij hield van ons beiden. Ik werd totaal wanhopig, verloor mezelf helemaal omdat hij mijn leven was. Ik werd een tijdje opgenomen op de PAAZ omdat ik mezelf van het leven wilde beroven. Ik heb gehuild, gejankt, geschreeuwd, gebeden, gesmeekt …… Hem op mijn knieën gesmeekt …..
Ja hij is gescheiden en woont al 6 jaar in zijn eigen huis, in zijn eigen deel van het land. Ik woon al 8 jaar alleen in mijn huisje, in een ander deel van het land. Zeven jaar lang heb ik hem alle macht gegeven, mijn geluk hing af van zijn gedrag. Hij kon me maken en breken, en dat heeft hij dan ook volop gedaan. Hij deed precies wat hij zelf wilde en ik heb jaren op hem gewacht. Hij maakte het uit en aan als een knipperlicht. Beloofde me koeien met gouden horens. Hoe vaak hij me geen vakanties beloofd heeft, om de dag ervoor een mail te sturen dat hij er vanaf zag, vakanties waren voor zijn gezin. Ik heb mezelf kapot gevoeld, jaren lang. Tot …….
Ja, ik kreeg het langzaam in de gaten. Alhoewel we nog met elkaar in contact stonden via internet en elkaar heel soms nog wel eens zagen kwam ik er achter dat je nooit je macht moet weggeven. Je moet jezelf gelukkig maken, dat moet je echt zelf doen. De prins bestaat echt niet. Langzaam heb ik mijn eigen leven opgepakt en ben ik gaan doen wat ik leuk vond. Een leuke baan, volop tussen de mensen.
Deze relatie heeft me geaard en me wakker geschud.
Verliefdheid is een vorm van een psychose, het is een staat van volslagen krankzinnigheid die je kunt missen als kiespijn.
Bijna was ik er weer ingestonken, hij wilde Koninginnedag met me vieren en ik had nog een etentje van hem tegoed voor mijn verjaardag. Of ik het leuk vond als hij kwam… Natuurlijk vond ik dat wel leuk. Maar jullie snappen het al, een dag van tevoren een mail ….. Hij komt niet, hij houdt zoveel van me, kan het niet aan, hij krijgt toch nooit een woning bij mij in de stad, we kunnen toch nooit samenwonen, blablablabla.
Nee, geen tranen meer, wel boosheid en weer dat gevoel van verlies ….
Misschien kan dit een waarschuwing zijn voor iemand in dezelfde situatie. Het is niet goed te praten dat je er aan meewerkt twee gezinnen uit elkaar te rukken. Partners en kinderen, ook al zijn die volwassen, het ongeluk in te storten. Op al dat ongeluk kun je nooit een nieuw geluk bouwen. Op het eind van de rit kom je altijd bij de kassa ……………
Frieda
